หนังสือแนะนำจากบรรณารักษ์

หนังสือดีประจำวันเสาร์ที่ 26 ธันวาคม 2563

เจาเหยา…ใครว่าโลกนี้ไม่มีผี” เป็นนวนิยายเล่มล่าสุดที่เพิ่งอ่านจบไปสดๆ ร้อนๆ เพราะติดตามดูซีรีส์ เป็นเรื่องที่อ่านแล้วต้องร้อง “ฮะ” อยู่ในใจ
ฮะ…คิดอะไรแบบนี้ได้ด้วยเหรอ ฮะ…ทำไมถึงทำแบบนี้ โอ้ย…เอาปี๊บมา เอาปี๊บมาให้คลุมหัวเดี๋ยวนี้ อ่านแล้วก็อายแทนแต่ก็หัวเราะออกมา…
“ลู่เจาเหยา” เธอเป็นจอมมารที่มีชื่อเสียงเลื่องลือทั้งฝีมือและความงาม แต่น่าเสียดายที่เจาเหยาอายุสั้น การตายของเธอกระทันหันจนตัวเองยังตกใจ ที่น่าสงสารกว่าคือเวลาล่วงเลยมาห้าปีจนหญ้าที่หลุมศพท่วมสูงถึงเอวแล้ว แต่เจาเหยาก็ยังไม่ได้ไปไหน…ติดแหงกอยู่ที่หลุมศพแห่งนั้น
อาจเพราะตอนมีชีวิตอยู่เธอฆ่าคนมามาก เมื่อตายไปแล้วจึงไม่ค่อยมีใครคิดถึง การเป็นวิญญาณที่โดดเดี่ยวทำให้เจาเหยาสงสารตัวเองแล้วพาลแค้นคนที่ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพนี้
คนๆ นั้นคือ “ม่อชิง” เขามีฐานะเป็นเพียงคนเฝ้าประตูสำนัก มีสิทธิ์อะไรมาทำให้เธอตายและชุบมือเปิบเอาทุกสิ่งทุกอย่างไป
ทั้งๆ ที่เจาเหยาเคยช่วยชีวิตเขาไว้ ถึงม่อชิงจะอัปลักษณ์กว่าคนอื่นเธอก็ไม่เคยรังเกียจ ยังเคยชมเขาด้วยซ้ำว่า “ดวงตาของเจ้า…สวยเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า” เธอดีกับเขาขนาดนี้คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะฆ่าเธอลง
เจาเหยาเป็นนางเอกสายฮาและชอบมโนอย่างแท้จริง เธอคิดเองเออเองและดูไม่ออกเลยว่าใครกันที่รักเธอมากที่สุด
เมื่อวันหนึ่งเจาเหยามีโอกาสจะได้แก้แค้น…เธอไม่รอช้า การได้กลับไปอยู่ใกล้ชิดกับคนที่เธอคิดว่าเขาทำร้าย กลับทำให้วิญญาณเจาเหยามองเห็นอะไรบางอย่างที่แตกต่างออกไปจากตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่

คุณยอมรับหรือไม่

ยอมรับ
ไม่ยอมรับ

ผู้ชม 601 ครั้ง

ผู้โหวต

0 ครั้ง

ยอมรับ 0 ครั้ง

ไม่ยอมรับ 0 ครั้ง

รายการความคิดเห็น

** กรุณาเข้าสู่ระบบก่อนแสดงความคิดเห็น