จรัสรัก คือชื่อสะพานโบราณในย่านชุมชนเก่าแก่แห่งหนึ่งของกรุงเทพฯ ส่วน อบเชย น่ะหรือ คือชื่อของสาวใหญ่วัยสี่สิบห้าผู้หญิงธรรมดาๆ ที่ยังโสด ไม่เก๋ ไม่ฮิป ไม่ชิค อย่างใครเขา แคปชั่นชีวิตของเธอคงจบแค่ตรงนี้ ถ้าจู่ๆ จะไม่มีรถด่วนขบวนสุดท้ายพุ่งเข้าชนพร้อมกับทีเดียวสองขบวน แซ็กโซโฟน คือรถไฟความเร็วสูง ชายหนุ่มวัยต้นยี่สิบ กระดูกอ่อนกรุบกรอบ น่ากินอย่างยิ่ง อิศาน คือรถไฟไทยธรรมดาๆ หนุ่มใหญ่วัยยี่สิบเจ็ด พ่อม่ายลูกติดเรื่องชุลมุนเกเพราะ มะตอย ลูกสาวของอิศาน หลงรักแซ็กโซโฟน
แต่นายแซ็กน่ะชอบป้าอบอย่างชนิดที่พร้อมนำตัวเองใส่พานถวายป้าทุกเมื่อแล้วอบเชยล่ะชอบใคร? คำตอบชัดเจนในใจเมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อนานมากแล้ว เหตุการณ์ที่ยังคงแจ่มกระจ่างอยู่ในหัวใจผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่งมาจนทุกวันนี้ไม่ต่างจากกลอนวรรคหนึ่งซึ่งปรากฏอยู่บนราวสะพานจรัสรัก แจ่มแจ้งแล้วว่ารักงานปานฉะนี้
