บรรณนิทัศน์ออนไลน์

ผู้เขียนเขียนเรื่องนี้เมื่อเขาอายุยี่สิบเก้าปี เพราะฉะนั้นมันคือเรื่องราวที่เกิดจากประสบการณ์ตลอดยี่สิบเก้าปี ซึ่งเล่าผ่านตัวละครวัยเก้าขวบ ดังนั้น บางเรื่องบางตอนอาจทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่ามันคือเรื่องเกินกว่าที่เด็กวัยนี้จะประสบหรือไม่ แต่เอาจริงๆ แล้วมันเป็นเรื่องที่จริงแท้แน่นอนที่มนุษย์เราต้องประสบไม่ช่วงวัยใดก็วัยหนึ่งในชีวิต เริ่มตั้งแต่ความรู้สึกของยอมินที่ว่า “อาศัยเขาอยู่” เป็นความขมขื่นของชีวิตที่ต้องอาศัยเขาอยู่, ของที่ไม่ใช่ของตัวเอง การเรียนรู้คน การตัดสินคน การจากกัน ไม่ว่าจะจากเป็นหรือจากตาย การเปลี่ยนแปลงของมนุษย์ รวมทั้งปัญหาทางสังคมต่างๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น และบางปัญหาก็ยังคงตกทอดมาจนถึงปัจจุบัน
ผู้เขียนเริ่มต้นบทแรกด้วยประโยคของนักเขียนชาวตะวันตกคนหนึ่งว่า “ถ้าไม่ใช่คนที่เคยมีความสุขอย่างล้นเหลือแล้วละก็ วัยเก้าขวบจะเป็นวัยที่สามารถรับรู้โลกได้” และเขาก็คิดว่าเป็นความโชคดีที่วัยเก้าขวบของเขานั้นไม่ได้จัดอยู่ในจำพวกผู้มีความสุขอย่างล้นเหลือ เขาจึงเริ่มรับรู้โลกเหมือนกับคนอื่นเช่นกัน